Carpon Simpé Kénging Cucu Nurzaman

 Carpon
Simpé
Kénging Cucu Nurzaman

Dor! Péstol FN melesatkeun péééélor kana tarang si Aman.
Lisa, ”Hapunten.”
Aya bukhul-koret, hirshun-sarakah kana dunya, hasad wa hikdun--sirik tur ngéwa, jahlun-bodo, kibrun--adigung, syahwat-birahi anu ngagedur teu kaangkék, jeung godlob-ambek nu ngabebela, nyakakak akey-akeyan dina jero tarang Aman.
Ceuk Lisa, ”Naha salira bet miara panyakit anu awon?”
Aman masih kénéh ngarénghap. Dor! Sakali deui pélor melesat. Ayeuna mah nembus jajantungna.
Bahaya éta panyakit téh, matak mawa mamala ka diri anjeun jeung ka nu lian. Al laum-ngajejeléh, Al hawa-gampang kataji ku kasenangan. Al makru-ngacowkeun. Al ujub-ngarasa hadé dina lampah. Al ghibah-ngupat batur bari shu’uzhon—goréng sangka. Ar riya-hayang kapuji batur. Azh zhulmu-kaniaya, Al-kidzbu-bohong, jeung ghoflah-mopohokeun Pangéran. Kabéh akey-akeyan ngagonjak ka si Aman, “Tiwas manéh dina kagoréngan.”
Ceuk Lisa, ”Emh, salira, naha teu néang jeung nyorang jalan hirup pisalameteun? Naha ngéwa naon ka abdi? Nepi ka rék ngarogahala kahormatan sagala. Teu payus jeung kahadéan. Kutan alkohol. Kutan ganja. Kutan lalajo film-film anu jorang. Kutan gaul jeung jelema anu baragajul. Teu nyaho di budi anjeun. Naha teu cukup ajakan ti pun lanceuk? Carogé abdi? Yeuh. Geura sebut asma-Na. Sok ku Lisa dibantuan.”
Getih ngucur tina tarang, maseuhan téhel. Pon kitu tina lebah dada tempat jajantung. Ngabolobor. Lisa ngaluarkeun hp ku leungeun kéncana. Mencét nomer.
*
“Ku naon geulis?” salaki Lisa nalék.
Ari anu ditalék kalah nyurucud cipanonna. “Emh. Hanjakal Lisa mah gaduh rerencangan téh.”
“Naha kumaha?” salaki Lisa semu héraneun.
“Saupami diajak kana kasaéan téh kalah ngabalieur. Kalah ngéwa ka Lisa. Cenah Lisa mah jalma so! Mamaké jilbab téh hayang kasebut ‘alim. Padahal mah pan éta paréntah ti Pangeran.”
Salaki Lisa masih kénéh ngemu kahémeng.
“Enya kapungkur, sateuacan pendak sareng Aa, Lisa ukur istiqomah dikurudung. Ari setélan mah sapertos jalmi ilahar, lancingan jeans, kaos ketat. Tapi ayeuna saatos Lisa terang ti Aa, kana katerangan anu langkung teleb, tétéla jilbab téh sanés kabudayaan arab. Éstuning paréntah ti Nu Maha Kawasa.”
“Tos geulis. Sing sabar,” salaki Lisa ngusapan buuk pamajikanana, “Bebenaran mah mémang beurat ditanjeurkeunana gé. Aya kalana dugi ka kedah mertarohkeun nyawa. Aa bingah ka Lisa. Tos istiqomah.”
Jam geus nuduhkeun wanci janari leutik. Giliran ka cai, ngaradon wudlu. Duanana naretepan. Roka’at ka roka’at dilakonan kalawan khusyu. Ditutup ku sholat nu gangsal itunganana. Di luhureun sajadah duanana marenekung. Ngecapkeun du’a. jeung nyebut asma pangéran. Haté nu ikhlas jiwa nu sugih ku ajén inajén anu haq. Lisa ngaderes qur’an ngantosan subuh. Sababaraha juz. Ari salakina mah teteg dina dzikir.
Adzan nyelesep kana lelembutan jalma-jalma. Lisa jeung salakina cengkat tina sajadah. Duanana ngaléngkah kalawan yakin ka masjid anu teu pati jauh ti imahna. Ibun maruntang dina reumis, sisi susukan. Hawa tiis, nyecep kana awak.
*
Hapunten Néng Lisa, abdi tos gaduh prasangka awon. Tos su’udzon. Abdi anu hoyong sareng nu sok awon pikir. Sanés Néng Lisa. Abdi anu sok mabok mah. Hapunten. Sakali deui hapunten.
“Teu bisa. Anjeun kudu dihukum.” Sada sora Lisa.
“Nyanggakeun sadaya-daya,” témbal téh.
“Ka saha deui manéh geus su’udzon téh?”
Ka Jabo, ka oséng, ka Marno, sareng ka Baros. Jabo mah teu aya masalah kétang. Saé. Marno ogé kitu deui. Teu siga abdi, baragajulan.
“Ka saha deui?” sada sora Lisa deui.
“Ka pérsik. Ka Mahmudi”
“Tah kitu ari murid Nunu mah,” ceuk Lisa deui téh, “Kedah jembar manah. Geuning dina ranggeuyan mutiara, kudu asih ka jalma anu mikangéwa ka manéh. Tong dibales ku su’udzon. Boa teuing manéhna langkung saraé ti manéh. Tong ngarasa leuwih mulya ti batur.”
Simpé.
“Ngaku salah?” tanya Lisa.
“Sumuhun.”
“Siap dihukum?”
“Insya Alloh. Abdi nyungkeun diraksa tina kasalahan. Muga, aya amalan anu tiasa nyalametkeun abdi tina naraka. Abdi siap nandangan katangtuan. Asal internet kudu diraksa tina maksiat. Upami perlu mah dieureunkeun. Blokir jaringan internet barat anu goreng. Pon kitu deui TV, muga ulah mintonkeun film anu teu payus, anu matak mawa-mawa kana kagoréngan. Seni kedah distop heula. Kedah aya saringan. Tong bisnis demi budaya jeung duit. Kudu demi Alloh, demi Agama. Tong diporsir, jadi industri. Hirshun, sarakah. Élmu didagang-dagang sarta dijieun pakasaban. Naon bédana jeung ustadz anu sok miharep duit, anu ku anjeun sok dilécé. Anjeun leuwih ti kitu. Dalah anjeun pamawana.”
“Heup-heup. Naon deui dosa anjeun?”
Ah taroskeun wé ka Malaikat Atid. Dosa abdi seueur.
Abdi satuju kana jalan Alloh, kana syariat, thoriqoh, hakikat, sinareng ma’rifat. Sok sanaos abdi teu acan tiasa nyekel deleg, remen sulaya. Tapi abdi gaduh kayakina yén pasantrén leuwih utama batan sakola. Lain hartina sakola teu perlu. Masantrén heula anu utama. Tong ngagedékeun sakola. Loba dodojana. Komo mun geus aya anu puristis jeung kafir mah. Abdi yakin urang sunda sakedik anu sanes islam. Islam anu bubuhunan. Anu nurus tunjung. Tapi tong modérn teuing siga abdi, kabalinger. Kudu sineger. Conto KH Ahmad Fawzy Imron, basajan, handap asor. Nyaahan. Jeung deudeuhan. Conto oge Kh Abdul Ghaos Saepulloh Al Maslul sareng KH Zezen Zaenal Abidin Bazul Asyhab. Conto KH Ilyas Ruhiyat (alm). Estuning lemah lembut. Nyaahan. Sopan ka jalma anu bedegong jeung bodo.
“Pangersaaaaaaaaa.”
“Éh Néng Lisa mani saé raksukanana. Shafira atanapi Robbani? Tapi sigana mah bordiran Tasikmalaya. Hébat lah sapertos murid téh Witrin.”
“Ah ari taeun téh,” témbal Lisa semu lingsem, “Ka saha deui?”
“Ka nu jajaluk, sok goréng haté. Ka kuncen tara daék méré pakéan anu merenah pikeun nutup orat. Ka jalma anu lapar masih kénéh pedit alias korét. Ka Alloh. Abdi zholim ka diri abdi. Abdi Zholim ka Alloh.”
Simpé deui.
“Stop pornografi. Stop miras. Stop tayangan TV.  Stop mumuja ahli ilmu pengetahuan anu hanteu boga tauhid. Stop Syariat tanpa thoriqoh. Inget saenyana Thoriqoh jeung syariat éta hal anu teu bisa dipisahkeun. Thoriqoh kudu maké syariat, syariat kudu maké thoriqoh. Ramékeun mesjid. Kurangan hiburan anu goréng atikanana.”
“Naha siga Lisa Baheula?”
“Ah henteu Lis,” témbal téh, “Tos ah tong ngémut deui baheula. Ti ayeuna ka hareup Kudu hadé. Stop Géng. Stop pergaulan bébas. Tong ngagungkeun seni. Seni lain bebeneran, mung ukur alat, pikeun metakeun bebeneran. Téang heula bebeneranana. Ayana di pasantrén, di masjid, majlis élmu, di majlis dzikir.”
‘Yaa Robbi bil-Musthofaa balligh maqooshidanaa Waghfirlanaa maamadho yaa waasi’al karomi.’
Sora di masjid At Tin. Terus. Terus. Maulid. Syaroful anaam, ad diba’i, Al barzanji natsar wa nazhom, Al burdah,  jeung nu séjénna deui.
Stop pamabokan. Tolak keras narkotika.
“Ah, nu namina jalmi saha nu terang. Anging Alloh. Mugia Alloh nuduhkeun kana jalan anu saé, bener, tur lempeng. Jalanna jalmi-jalmi anu tos dipaparinan ni’mat ku anjeun-Na,” omong Lisa.
Mugi dipaparin kakiatan kanggé ngangkek hawa nafsuna. Ngalajur nafsu. Néang popularitas—sum’ah. Hayang kapuji ku batur—riya; ku baraya, ku tatangga. Ku hal-hal anu teu pantes pikeun méré pujian. Ukur Anjeun-Na anu ngagaduhan sadaya puja sinareng puji. Mungguh miharep janten jalmi anu pinuji di payuneun Anjeun-Na éta anu utami.
“Mugi ditebihkeun Lisa tina sagala rupi ketak mapatahan anu teu mangpaat. Mugi dipaparinan kasaéan kanggo ngadugikeun hal-hal anu kedahna didugikeun. Sapertos Pangersa Anjeunna. Anjeunna ogé teu peryogieun pujian. Mugia seueur jalmi anu percanten ka anjeunna anu janten Naiba Rosulillah. Wali Agung. Rajana para wali di zaman ieu. Mugia berkah ti anjeunna, Abdi sadaya tiasa kalebet jalmi anu dipaparin pangampura ku anjeun-Na.”
Hidup para kiyai, hidup para ‘ulama. Hidup. Para asatidz. Hidup para salikin. Hidup islam.
Teu hidup anu goréng adat anu teu daék memener kalakuanana. Mugia gusti maparinan pangampura ka abdi sareng jalmi-jalmi muslim-mu’min anu masih keneh zholim. Sarta maparinan pituduh anu haq. Anu lemah lembut. Anu tiasa ngarobih kana saniskanten kalakuan awon.
Hapunten. Afwan. Allohumaghfirlii waliwalidayya, walil mu’miniina wal mu’minat al ahya I minhum wal amwat birohmatika Ya Arhamar Roohimiin. Wassalam.**

Posted in: