JURIG KAMAR CAI Bag. 4

JURIG KAMAR CAI Bag. 4

 Harita poé minggu. Kuring masih rapet dina kasur, neuteup ponsél nu ruksak, mikiran jurig nu aya dina video. Panon poé geus nyorot kana jandéla. Hudang, mareuman lampu, soloyong ka dapur. Luak-lieuk. Sanggeus mareuman lampu dapur, sup ka kamar cai. Sibeungeut.

 Ngawanikeun manéh masak di dapur, ngagoréng sangu diendogan. Ngagulah-galéh, panon manteng kana katél, sabab lamun nempo ka ditu-ka dieu inggis kawénéhan. Satengah asak goréng sangu dijait kana piring, geus kitu nyikeun cai kana gelas. Rigidig dibawa ka tengah imah, gék dina korsi. Hahhéhhoh. Bari lalajo TV, kuring mumuluk.

 Keur anteng mumuluk, aya mobil kijang eureun di hareup, gancang kuring mérésan piring. Mapagkeun nu datang. Hiji awéwé saumuran kuring turun tina mobil, buukna sapunduk, rupana geulis jiga artis.

 “Muhun ieu bumina Kang Dias?” pokna, bari imut.

 “Leres. Abdi Dias. Néng Noki nya?” kuring ngajak sasalaman.

 “Sumuhun,” masih pataréma leungeun. “Hapé Akang teu aktip nya?”

 “Reksak...tibeubeut.”

 “Oh, kitu?”

 Leungeun kuring jeung leungeun manéhna lésot. Kuring ngajak manéhna ka jero imah. Leungeunna nu lemes karasa kénéh.

 “Badé teras ningalan?”

 Manéhna unggeuk. Leuleumpangan. Kuring nunuturkeun. Lok ka kamar tamu, lok kapur, lok kamar cai. “Raoseun...baleresih,” pokna. Leumpang deui ka buruan tukang, “Palih dituna gawir?”

 “Muhun. Nanging da aman.”

 Kuring jeung manéhna ka tengah imah deui. Gék dariuk.

 “Badé ngaleueut naon?”

 “Hatur nuhun...moal lami.”

 Harita kénéh manéhna ngaduitan imah, kuring ogé langsung mikeun sertipikat.

 “Badé dilinggihan iraha?” tanya kuring.

 “Upami tiasa mah hoyong ayeuna da bumi tilas abdi tos badé ditempatan ku nu sanés.”

 “Oh, kitu?” Kuring kudu buru-buru indit. “Mangga, abdi gé da badé teras ngalih.”

“Akang...”  neuteup daria. “Abdi asa rada keueung. Ulah waka kamamana nya, réncangan heula di dieu sawengi mah. Tiasa teu?”

 “Lah...teu aya pikeueungeun ieuh.”

 Manéhna luak-lieuk, melong deui ka kuring.

 “Akang badé mérésan anggoan.” Sup ka kamar. Ngasup-ngasupkeun pakéan. Kuring ngalieuk ka tukang, manéhna nyampak keur ngajanteng di lawang. “Moal aya nanaon,” ceuk kuring, ngasupkeun baju hiji-hiji kana koper gedé. “Akang Mangtaun-taun nyalira, haneuteun wé. Teu aya pikeueungeun.”

 “Oh, kitu?” Noki ngaléos. Sora léngkahna kadéngé muru ka dapur.

 Sangkan téréh indit, kuring buru-buru ngasupkeun baju. Pakéan geus arasup kabéh. Bérés, jung nangtung. Nyéréd koper kaluar. “Néng... Akang mios ayeuna...!” ngageroan nu boga imah. Taya nu némbalan. “Néng Noki...?” weléh taya jawaban. Sugan keur di cai, kuring leumpang muru ka kamar cai, ngaliwatan dapur.

 Nyampak aya nu keur cindekul dina sisi témbok deukeut panto. Kuring ngarénjag. Sihoréng Noki keur diuk bari nyarandé, “N-Nuju naon?”

 Leungeunna nunjuk ka kamar cai bari ngadégdég.

  Lalaunan kuring ngarahkeun panénjo ka lebah kamar cai. Nyampak...

HANCA😁

Posted in: